گریس و روانکارهای تجدید پذیر؛جدیدترین نوع روانکارها

برای اینکه بتوان گفت روانکار مورد استفاده در دسته روانکارهای تجدید پذیر قرار می گیرد یا باید راهی برای محدود کردن دفع روان کارها در محیط پیدا کرد و یا از روانکار های تجدید پذیر در صنایعی مانند کشاورزی، جنگلداری، شهرداری ها، معادن، دریا و سایر موارد، که تاثیر مستقیم بر روی محیط زیست دارند، استفاده کرد.

به عبارت ساده، تجدید پذیر، به تجزیه شیمیایی ماده (روان کارها) در حضور میکروارگانیسم ها یا باکتری ها گفته می شود. اگرچه تعاریف مختلفی از تجدید پذیری در صنعت وجود دارد، اما یکی از منطقی ترین تعریف ها بر اساس استاندارد ASTM D6064 که تجدید پذیری، را به عنوان “تابعی از درجه تخریب ، زمان و روش آزمون” توصیف می کند، ارائه می‌شود.

زیست فروپاش بودن با دو معیار عمومی اندازه گیری می‌شود؛ تخریب اولیه یا primary degradation، که به عنوان معیاری برای اندازه گیری میزان تضعیف پیوند کربن-هیدروژن استفاده می‌شود و تخریب ثانویه یا secondary degradation.

تخریب اولیه با طیف سنجی مادون قرمز (IR) اندازه گیری می شود، که مربوط به تعیین درصد تجزیه پذیری روان کارها است. پرکاربردترین روش برای اندازه گیری این معیار استفاده از آزمون L-33-93 شورای هماهنگی اروپا (CEC) است که به مدت 21 روز اجرا می شود.

تخریب ثانویه، که بیشتر به عنوان تجزیه پذیری نهایی شناخته می شود، سیر تکاملی دی اکسیدکربن، از طریق فرایند تخریب و در مدت 28 روز را اندازه گیری می کند. متداول ترین روش مورد استفاده برای تعیین نهایی زیست فروپاش بودن، توسط سازمان همکاری و توسعه اقتصادی با عنوان (OECD) 301B / ASTM D5864 ارائه شده است.

معیار تعیین به عنوان روانکار های دوست دار طبیعت در صورتی است که تجزیه بیولوژیکی آنها با روش CEC L-33-93 بیش از 80 درصد یا با روش OECD 301B بیش از 60 درصد باشد.